منوی دسته بندی

هیچ محصولی در سبد خرید نیست.

روش های دفن بهداشتی پسماند

روش های متعددی برای دفن بهداشتی پسماند وجود دارد که به طور کلی به دو دسته روش های ویژه مناطق با آب و هوای خشک و روش های مخصوص مناطق با آب و هوای مرطوب تقسیم بندی می شوند.

۱- روش های ویژه مناطق با آب و هوای خشک

این روشها عبارتند از روش ترانشه ای (Trench Method)، روش سطحی (Area Method)، روش سراشیبی (Ramp Method)، روش دره ای (Canyon Method) یا دره ای با شیب بسیار زیاد (Ravine Method) و روش لندفیل بیوراکتور (Bioreactor Landfill). انتخاب هر یک از روش ها تابع شرایط محلی می باشد. جنس خاک (مناسب بودن یا نبودن زمین برای کندن و فاصله از سطح آبهای زیرزمینی)، مهمترین پارامتر مؤثر بر انتخاب روشهای دفن بهداشتی در مناطق خشک می باشد.

۱-۱- روش ترانشه ای (Trench Method)

این روش، ویژه مناطقی است که الف: سطح آب زیرزمینی بالا نباشد (بین سطح آب زیرزمینی و کف محل دفن بیش از ۱۵ متر فاصله وجود داشته باشد)، ب: زمین برای کندن مناسب باشد یعنی دارای بستر سنگی و یا گدازه ای نباشد و ج: بتوان با حفر زمین، خاک پوششی لازم را تأمین کرد. در این روش، ابتدا گودال یا ترانشه ای به طول ۳۰ تا ۱۲۰ متر، به عمق ۲/۸ تا ۴ متر و عرض ۳ تا ۱۵ متر حفر می شود (شکل ۱). طول ترانشه تابعی از میزان پسماند جمع آوری شده و همچنین شکل هندسی محل دفن بهداشتی می باشد. عرض های انتخابی نیز باید ۳ متر یا مضربی از آن باشد. زیرا عرض اکثر کامیون های حمل پسماند تقریباً ۳ متر است و با در نظر گرفتن عرض های مابین ۳ یا مضارب آن همواره فضای مرده در داخل ترانشه خواهیم داشت که منجر به اتلاف هزینه و بلااستفاده ماندن بخش هایی از محل دفن می گردد. بعد از حفر ترانشه، کامیون حمل وارد ترانشه می شود و از یک انتهای آن نسبت به تخلیه پسماند، اقدام و همزمان شروع به حرکت می کند، به طوری که لایه پسمانند تخلیه شده، ارتفاعی نزدیک به ۷۵ سانتیمتر داشته باشد. زیرا اگر ارتفاع لایه پسماند تخلیه شده بیشتر از این مقدار باشد، دستگاه فشرده ساز (Compactor) نمی تواند برای فشرده سازی به روی توده تخلیه شده بروز و سقوط خواهد کرد. بعد از تخلیه پسماند توسط کامیون حمل، دستگاه فشرده ساز وارد عمل شده و نسبت به فشرده ساختن مواد تخلیه شده اقدام می کند. با این کار بین ۲۵ تا ۴۰ درصد از حجم مواد تخلیه شده کاسته می شود و در نتیجه به همین میزان در فضای مورد نیاز دفن صرفه جویی می گردد. بعد از فعالیت دستگاه فشرده ساز، تخلیه لایه بعدی پسماند توسط کامیون های حمل انجام می شود. اگر در پایان یک روز کاری، تمام ارتفاع ترانشه از پسماند پر نشد، باید یک لایه خاک به ضخامت ۱۵ تا ۳۰ سانتیمتر بر روی پسماند بریزیم تا الف: از ورود آب باران به داخل توده ممانعت گردد؛ ب: از دسترسی جوندگان و حشرات به پسماند جلوگیری شود و ج: از پراکنده شدن احتمالی اجزاء سبک نظیر پلاستیک، کاغذ و کارتن در محل دفن بهداشتی جلوگیری شود. بنابراین در صورتی که ارتفاع ترانشه را خیلی زیاد در نظر بگیریم ممکن است نیاز به چندین لایه خاک پوششی باشد. به هر حال پس از آنکه ارتفاع توده پسماند تخلیه و فشرده شده به ارتفاع نهایی ترانشه رسید باید یک لایه خاک پوششی نهایی با ضخامت حداقل ۶۰ سانتیمتر بر روی آنها بریزیم. باتوجه به آنکه در اثر تجزیه زیستی از حجم مواد دفن شده کاسته خواهد شد و پدیده نشست زمین اتفاق خواهد افتاد بهتر ازت عملیات لایه گذاری مواد تا ارتفاع ۵۰ سانتیمتر از سطح زمین نیز ادامه پیدا کند و سپس نسبت به کاربرد لایه خاک پوششی نهایی اقدام گردد. از ۶۰ سانتیمتر ضخامت خاک پوششی مورد استفاده بهتر است ۱۵ سانتیمتر آن از نوع رسی شنی (Sandy Loam) (رس با ۳۰ درصد شن) باشد تا قدرت جذب کافی برای آبهای ورودی نظیر بارش را دارا باشد و مابقی از نوعی باشد که امکان رشد گیاهان در آن فراهم باشد زیرا یکی از بهترین کاربردهای محل های دفن تکمیل شده، استفاده از آن به عنوان پارک و زمین گلف است. به منظور کنترل ورود آب باران و رواناب های سطحی به داخل ترانشه های پر شده، سطح هر ترانشه پر شده را بصورت گنبدی با شیب میانی ۲ تا ۴ درصد و شیب های جانبی ۳۰ تا ۴۰ درصد در می آورند.

۲-۱- روش سطحی (Area Method)

این روش، ویژه مناطقی است که الف: سطح آب زیرزمینی بالا باشد (بین سطح آب زیرزمینی و کف محل دفن کمتر از ۱۵ متر فاصله وجود داشته باشد)، ب: زمین برای کندن مناسب نباشد؛ یعنی دارای بستر سنگی و یا گدازه ای باشد و ج: نتوان با حفر زمین، خاک پوششی لازم را تأمین کرد. این روش دقیقاً مشابه روش ترانشه ای است فقط بر روی زمین اجرا می گردد (شکل ۱). در این روش ابتدا در قسمت جلوی محلی که قرار است پسماند دفن گردد یک سد خاکی به ارتفاع ۲/۸ تا۴متر (ارتفاع نهایی سلول دفن) احداث می گردد. سپس کامیون حمل پسماند از مجاورت این سد خاکی نسبت به تخلیه محتویات خود در لایه ای به ضخامت ۷۵ سانتیمتر اقدام می کند و همزمان به حرکت خود در خلاف جهت سد خاکی ادامه می دهد. در ادامه، عملیات فشرده سازی لایه تخلیه شده، توسط دستگاه فشرده ساز (Compactor) صورت می گیرد. همانند روش ترانشه ای بعد از تکمیل سلول دفن و رسیدن به ارتفاع نهایی، لایه ای از خاک به ضخامت ۶۰ سانتیمتر بر روی توده مواد دفن شده ریخته می شود. فعالیت ها و اقداماتی که در این روش صورت می گیرد شباهت فراوانی به روش ترانشه ای دارد فقط در این روش، خاک و سایر مواد پوششی مورد نیاز باید بوسیله کامیون از زمین های مجاور یا محل های خاکبرداری شده تهیه و منتقل گردد.

۳-۱- روش سراشیبی (Ramp Method)

این روش ویژه مناطق کوهستانی با شیب کم (تپه ماهور) است که مقدار کمی خاک برای پوشش پسماند در دسترس می باشد. در این روش، ابتدا در قسمت پایین دامنه کوه (در منتهی الیه سراشیب) یک سد خاکی احداث می کنیم. برای این کار می توانیم خاک را از جای دیگر به محل آورده و یا از کندن گودالی در جهت عمود بر دامنه کوه به ارتفاع ۳ متر و عرض ۱/۵ متر استفاده کنیم. طول این گودال در حقیقت همان طول سلول دفن مورد نیاز خواهد بود. اولین لایه پسماند را داخل گودال می ریزیم و روی آن را با خاک حاصل از حفاری می پوشانیم. اگر خاک را از جای دیگر آورده باشیم تخلیه پسماند را روی زمین انجام می دهیم. در هر دو حالت بعد از تخلیه مواد، عملیات فشرده سازی را انجام می دهیم و این دو فعالیت (تخلیه مواد و فشرده سازی) را آنقدر ادامه می دهیم تا به ارتفاع نهایی سلول برسیم. در این مرحله روی توده مواد را با یک لایه خاک پوششی نهایی به ضخامت ۶۰ سانتیمتر می پوشانیم. مشخصات و ترکیب این خاک و نیز شکل هندسی سطح سلول در این روش دقیقاً مشابه روش ترانشه ای و سطحی می باشد، لذا از ذکر مجدد آن پرهیز می گردد. بعد از تکمیل یک سلول، عملیات تخلیه مواد را از مجاورت سلول پر شده و در سمت چپ آن (یعنی به سمت قله یا سربالایی دامنه) انجام می دهیم. بعد از پایان عملیات دفن در تعداد زیادی از این سلول ها، در صورتی که از بالا یه آنها نگاه کنیم شکلی شبیه انبوهی از ماهی های صید شده در کنار یکدیگر را میبینیم لذا به آن، روش گرده ماهی نیز می گویند. بهترین شیب زمین برای اجرای این روش، ۳۰ درجه می باشد. قسمت قدیمی محل دفن پسماند شهر همدان از این نوع می باشد. برخی از شهرهای غربی کشور نیز کاندید خوبی برای اجرای این روش هستند.

New Doc 18_1

شکل ۱ – انواع لایه ها و ترتیب اجزاء در لایه های دفن بهداشتی پسماند

 

۴-۱- روش دره ای (Canyon) یا دره ای با شیب بسیار زیاد (Ravine)

این روش ویژه گودال ها، پستی و بلندی ها و یا دره های طبیعی و مصنوعی است. همچنین دره های تنگ و باریک، گودال های ناشی از خاکبرداری معادن و مناطق کوهستانی با شیب زیاد می توانند گزینه خوبی برای دفن پسماند به روش دره ای باشند. لازم به ذکر است که فقط دره هایی می توانند به عنوان محل دفن مورد استفاده قرار بگیرند که طی ده سال گذشته هیچگونه جریان آبی از آنها گذر نکرده باشد و اصطلاحاً حداقل ده سال از خشک شدن آنها گذشته باشد. نحوه دفن پسماندها در این نوع اماکن دفن تا حدود زیادی تابع شکل هندسی محل، مشخصات مواد پوششی، هیدرولوژی و ژئوهیدرولوژی زمین می باشد. اگر کف دره مسطح باشد، مراحل کار به صورت زیر خواهد بود:

باتوجه به اینکه در کف دره ها در گذشته های دور، جریان آب وجود داشته است و احتمال جاری شدن آب در آن در سال های آینده نیز وجود دارد، لذا ابتدا باید از مسدود نبودن مسیر عبور جریان آب احتمالی در کف دره اطمینان حاصل کنیم (عملیات زهکشی). برای این منظور یک لوله آهنی مشبک با قطر مناسب (که تابعی از عرض دهانه دره است) در کف دره می خوابانیم تا هم مسیر آب احتمالی در آینده باز باشد و هم شیرابه خروجی از لایه های دفن شده از بین توده ها خارج و به بیرون از محل دره منتقل گردد تا عملیات بعدی کنترل یا تصفیه بر روی آن انجام شود. بر روی لوله مشبک، یک لایه قلوه سنگ با قطر بزرگتر از منافذ لوله می ریزیم تا به عنوان بستری برای توده مواد دفنی عمل کند. سپس روی این بستر، پسماند را تخلیه می کنیم و عملیات لایه گذاری را به سمت دهانه بالایی دره ادامه می دهیم تا تمام ارتفاع دره پوشانده شود. اگر پس از یک روز کاری تمام ارتفاع دره از پسماند پوشانده نشد، یک لایه خاک میانی به ضخامت ۱۵ تا ۳۰ سانتیمتر می ریزیم. پس از پر شدن دره نیز یک لایه خاک پوششی (نهایی) به ضخامت ۶۰ سانتیمتر بر روی مواد دفن شده می ریزیم و نسبت به شیب بندی میانی (۲ تا ۴ درصد) و جانبی (۳۰ تا ۴۰ درصد) اقدام می کنیم.

اگر معادن و گودال های مصنوعی برای دفن پسماند مورد استفاده قرار می گیرد کف گودال ها که معمولاً در اعماق زمین قرار می گیرد به هنگام وجود شیرابه، مشکلات زیادی را از نظر امکان زهکشی ایجاد خواهد کرد ولی عمل زهکشیدر مناطق کوهستانی با مشکل خاصی مواجه نخواهد بود. مهمترین مشکل استفاده از معادن و گودال ها به عنوان اماکن دفن، در دسترس نبودن مقدار خاک کافی برای پوشاندن پسماند انباشته شده و لایه بندی آنها تا ارتفاع نهایی است.

در روش دره ای نیز همانند سایر روشها و به منظور جبران نشست آتی زمین، لازم است که لایه بندی توده دفن شده بویژه پوشش خاک نهایی تا حدودی در بالاتر از سطح زمین صورت گیرد.

۵-۱- روش لندفیل بیوراکتور (Bioreactor Landfill)

این نوع روش دفن، در حقیقت اصلاحیه ای است که می تواند در هر یک از روشهای فوق الذکر از جمله روشهای ترانشه ای و سطحی اجرا شود، لذا به تنهایی یک روش مستقل دفن به شمار نمی رود. در این اصلاحیه، با فراهم کردن تأسیسات و تمهیداتی در داخل سلول های دفن ترانشه ای یا سطحی، شیرابه تولید شده از سلول خارج و مجدداً به داخل آن برگشت داده می شود، همچنین گازهای تولیدی نیز جمع آوری و خارج می گردد تا بعداً در اتمسفر رها شود و یا مورد استفاده مستقیم (احتراق) و غیر مستقیم (تولید انرژی برق) قرار بگیرد. شیرابه برگشت داده شده، رطوبت لازم برای تجزیه زیستی و تولید گاز را فراهم می کند و برگشت های متوالی، شدت آلودگی اش را کاهش می دهد. به دلیل تأمین رطوبت کافی در این روش، سرعت تثبیت و تجزیه مواد آلی قابل تجزیه زیستی موجود در ترکیب پسماند بیشتر است لذا دوره مراقبت طولانی مدت بعد از تعطیلی محل دفن کاهش می یابد.

۲- روش های ویژه ماطق با آب و هوای مرطوب

این روش ها عبارتند از: روش ساحلی یا جزر و مدی با عمق متغیر (Seaside Method)، روش باتلاق و مرداب (Low Area or Marsh Method) و روش ویژه گودال و معادن متروکه با سطح ایستایی آب بالا (Abandoned Mine with High Water Table). انتخاب هر یک از روش ها تابع مشخصات جغرافیایی محل (مجاورت با دریا، مرداب و یا معادن) می باشد.

مناطق مرطوب (باتلاق ها، مرداب ها، زمین های واقع در ناحیه جزر و مد و دریاها، حوضچه ها و برکه ها و یا سواحل دریاها) را در شرایطی که هیچ گونه انتخاب دیگری برای دفع پسماند وجود نداشته باشد می توان به عنوان محل دفن، مورد استفاده قرار داد. دفن مواد در این مناطق نیازمند توجهات خاص و رعایت مسائل زیست محیطی و بهداشتی است به همین دلیل بسیار پرهزینه و حساس خواهد بود.

به دلیل آلودگی های ناشی از حرکت شیرابه و رسیدن آن به سفره آبهای زیرزمینی و آلوده سازی آبهای اطراف محل های دفن و انتشار گازهای ناشی از شرایط بی هوازی، پر کردن مستقیم زمین های مرطوب، دیگر مورد قبول نیست و باید قبل از انجام عملیات پر کردن، منطقه مورد نظر کاملاً زهکشی شده و کف آن توسط مواد نفوذناپذیر و یا مصنوعی و یا طبیعی مثل خاک رس پوشیده شود. جهت جلوگیری از ترک خوردن لایه نفوذناپذیر به دلیل فشار آبهای زیرزمینی از پایین به بالا، زهکشی باید تا تعطیل شدن محل دفن ادامه یابد.

۱-۲- روش ساحلی یا جزر و مدی با عمق متغیر (Seaside Method)

این روش ویژه مناطق نزدیک به دریا بویژه در شمال و جنوب کشور می باشد. در این روش به دلیل آنکه سطح تراز آب بالاست و خاک منطقه آغشته به آب (در حد اشباع یا غیر اشباع) است نمی توان به روش ترانشه ای یا سطحی نسبت به دفن پسماند اقدام نمود، زیرا امکان آلودگی شدید آب وجود دارد. لذا در چنین مناطقی ابتدا باید بر روی زمین با وسیله ای مثل گچ یا هر ماده رنگی دیگر، طول و عرض سلول دفن را مشخص کرد. ترجیحاً سلول را طوری ترسیم می کنیم که عرض آن به موازات ساحل باشد تا هزینه های دیواره سازی به حداقل برسد. سپس به موازات ساحل و در راستای عرض سلول، گودالی به عمق حداقل ۱۰ متر، به عرض نیم متر و به طول مورد نظر (که همان عرض منظور شده برای هر سلول است) حفر می کنیم و داخل آن را با ماده ای مقاوم به نشت نظیر سیمان یا بتون پر می کنیم تا ورود آب به سمت سلول دفن قطع گردد. در کف محل مشخص شده به عنوان سلول دفن، یک لایه شن به ضخامت ۳۰ الی ۵۰ سانتیمتر و با قطر دانه ۵ الی ۱۰ سانتیمتر نیز می ریزیم تا استحکام کافی در کف سلول برای تحمل فشار دستگاه ایجاد گردد. همچنین یک لایه آهک به ضخامت ۱۰ الی ۲۰ سانتیمتر نیز بر روی خاک سلول دفن می ریزیم تا عملیات خشک شدن خاک ساحل تسریع گردد. سپس سلول دفن را برای مدتی نزدیک به هشت تا دوازده ماه رها می کنیم تا خاک آن خشک شود. بعد از گذشت این مدت، به روش سطحی شروع به تخلیه مواد و فشرده سازی آن می کنیم. برای جلوگیری از ورود آبهای اطراف به محل دفن می توان نسبت به دیواره سازی در چهار سمت سلول دفن نیز اقدام نمود که البته این کار باعث افزایش بیش از حد هزینه ها می گردد.

۲-۲- روش باتلاق و مرداب (Low Area or Marsh Method)

این روش ویژه مناطق باتلاقی و مردابی می باشد که در آن مقدار زیادی آب در باف خاک وجود دارد. در حقیقت مهمترین تفاوت خاک های باتلاق با ساحل در میزان آب موجود در بافت خاک آنهاست. به طوری که می توان گفت که در ساحل، ما با مقدار زیادی خاک در مقدار اندکی آب مواجه هستیم و در باتلاق و مرداب، ما شاهد مقدار اندکی خاک در مقدار زیادی آب هستیم. به هر حال مهمترین مشکل هر دوی این مناطق، احتمال آلودگی آب در اثر دفن پسماند می باشد. به همین منظور از مناطق باتلاقی فقط در مواقعی می توان به عنوان اماکن دفن استفاده نمود که امکان بکارگیری سایر روشهای دفع نظیر تهیه کود، تهیه گاز و پسماندسوزی فراهم نباشد. لذا دفن در باتلاق ها آخرین گزینه دفع می باشد. مراحل دفن در اینگونه مناطق به شرح زیر می باشد:

  1. ابتدا با گچ یا هر ماده رنگی دیگر محدوده سلول دفن را مشخص می کنیم.
  2. سپس در چهار سمت سلول دفن، عملیات حفر کانال با عمق حداقل ۱۰ متر و عرض نیم متر را انجام می دهیم.
  3. کانال حفر شده را با مواد ضد نشت نظیر بتون یا سیمان پر می کنیم.
  4. خاک داخل محدوده سلول دفن را تا ارتفاع ۵ تا ۷ متر تخلیه و در محلی تلنبار می کنیم تا آب خود را از دست بدهد.
  5. در کف محل دفن، یک لایه شن رس دار درشت به ضخامت ۳۰ الی ۵۰ سانتیمتر و با قطر دانه ۵ الی ۱۰ سانتیمتر نیز می ریزیم تا هم باعث جلوگیری از حرکت رو به بالای آب موجود در باتلاق گردد و هم استحکام کافی در کف سلول برای تحمل فشار دستگاه فشرده سازی فراهم شود.
  6. بعد از آنکه خاک برداشته شده از کف سلول خشک شد، مجدداً آن را به داخل سلول بر می گردانیم.
  7. در این مرحله یک لایه آهک به ضخامت ۱۰ الی ۲۰ سانتیمتر در کف سلول دفن می ریزیم تا مانع از نفوذ شیرابه مواد و ورود آن به آبهای زیرزمینی گردد.
  8. ادامه عملیات مثل روش سطحی خواهد بود.

۳-۲- روش ویژه معادن متروکه با سطح ایستایی آب بالا (Abandoned Mine with High Water Table)

همانگونه که از نام روش پیداست گودال ها و معادن متروکه نمک، زغال سنگ و کانی های فلزی گزینه مناسبی برای دفن پسماند به این روش می باشند. در این روش علاوه بر بالا لودن سطح آب زیرزمینی، مشکل صعب العبور و طاقت فرسا بودن عملیات آماده سازی محل برای جلوگیری از آلودگی آب های زیرزمینی نیز وجود دارد. لذا در دنیا اغلب مهندسین و مسئولین ترجیح می دهند از سایر روش های دفع نهایی استفاده کنند، لیکن در صورت اجبار به دفن با این روش باید ملاحظات زیر مد نظر قرار گیرد:

  1. عملیات حفر زمین در بستر این مناطق بسیار مشکل است زیرا معمولاً لایه های نرم تر و مؤثرتر قبلاً در طی فرآیند استخراج نمک یا کانی ها مورد استفاده قرار گرفته اند و این معادن معمولاً پس از رسیدن به لایه های نفوذناپذیر یا کمتر نفوذپذیر رها و یا تعطیل شده اند. بنابراین اولین اقدام در چنین مناطقی، آماده سازی کف و نه حفر آن خواهد بود.
  2. آماده سازی زمین در چنین مناطقی شامل ریختن یک لایه خاک رس (با ۳۰ درصد شن) به ضخامت ۵۰ تا ۷۵ سانتیمتر و سپس پاشش یک لایه آهک به ضخامت ۲۰ الی ۳۰ سانتیمتر بر روی آن می باشد. اگر زمین محل دفن دارای شیب به یک سمت باشد بهتر است تعدادی لوله فولادی مشبک نیز در کف محل تعبیه گردد تا شیرابه تولید شده در محل دفن از طریق این لوله ها از محل خارج گردد. این لوله ها بر روی لایه رس و آهک قرار می گیرد و روی آن با لایه ای از قلوه سنگ درشت پوشانده می شود. بهترین قطر برای این لوله ها در اماکن دفن با ارتفاع ۵ متر، ۴۰۰ میلی متر است. این لوله ها با فاصله ۲/۵ تا ۵ متر از یکدیگر نصب می گردند.
  3. بعد از اقدامات فوق، عملیات لایه گذاری مواد و فشرده سازی آن صورت می گیرد. سایر مراحل و مشخصات خاک میانی و پوششی نهایی شبیه روش سطحی می باشد.

۳-۲- روش دفن پسماند آسیاب شده (Grinded Wastes Landfill)

یکی از روش های دفن که اخیراً ر آمریکا و برخی کشورهای اروپایی مورد استفاده آزمایشی قرار گرفته است، آسیاب کردن پسماندها قبل از دفن می باشد. این مواد بعد از خرد شدن، در اماکن دفن ویژه ای دفن می گردند. در حقیقت محل دفن این نوع مواد تفاوت چندانی با سایر روش های دفن نظیر ترانشه ای یا سطحی ندارد، فقط به دلیل آنکه مواد قبل از تخلیه، خردسازی می شوند دیگر نیازی به استفاده از لایه های خاک میانی نیست، لذا می توان این روش دفن را روش ترانشه ای یا سطحی بدون لایه های خاک میانی (Coverless Trench or Area Method) نیز نامید.

در این روش دفن، پوشش روزانه مواد به صورتی که در سایر روش ها مطرح است ضرورتی ندارد و عملیات خاکریزی و پوشش مواد می تواند به یکباره و طی یک فاز عملیاتی بعد از پر شدن سلول دفن انجام گیرد. پسماند در این روش به طور روباز در چندین طبقه لایه گذاری می شوند و هر لایه روی لایه پایین تر فشرده می شود. پس از رسیدن به ارتفاع نهایی و خاتمه عملیات دفن در یک سلول، لایه ای از خاک به ضخامت ۶۰ سانتیمتر به عنوان پوشش نهایی بر روی مواد فشرده شده ریخته می شود. مشخصات این خاک، شبیه خاک پوششی مورد استفاده در سایر روش هاست. در این روش، گاز، بو و پراکندگی اجسام سبک در محیط بوجود نمی آید و فعالیت ها در آن منظم تر از سایر روش هاست. بررسی ها نشان می دهد که موش و سایر موجودات موذی و زیانبار نمی توانند در پسماند آسیاب شده ای که حتی بیشتر از ۲۰ درصد مواد غذایی دارند رشد کنند. علت این امر نیز عدم وجود حفره یا پناهگاه های مناسب برای زندگی آنهاست. البته در پسماند خرد شده، امکان رشد مگس و سایر حشرات هست، لیکن مطالعات نشان می دهد که رشد آنها چندان قابل ملاحظه و دردسر آفرین نیست.

یکی دیگر از مزایای این روش دفن، تراکم بالای مواد خرد شده می باشد. بررسی ها نشان می دهد که تراکم مواد خرد شده به هنگام دفن، ۲۰ درصد بیشتر از تراکم مواد خرد نشده است؛ در نتیجه به همین اندازه در میزان فضای مورد نیاز دفن صرفه جویی می گردد.

عدم نیاز به لایه های خاک میانی یکی دیگر از مزایای این روش دفن می باشد. خاک میانی و پوششی مهمترین هزینه اغلب اماکن دفن بهداشتی دنیا می باشند. لذا این روش به دلیل عدم نیاز به لایه های خاک میانی موجب صرفه جویی در هزینه ها می شود.

این روش دفن علی رغم تمامی مزایایی که دارد معایبی نیز دارد. مثلاً نیاز به خردسازی مواد قبل از دفن باعث افزایش هزینه های عملیات می گردد، ثانیاً حتی اگر روش آسیاب کردن مواد قبل از دفن نیز پذیرفته شود باز هم نیاز به زمین دفن جداگانه ای برای دفن پسماند غیر قابل آسیاب و یا خرد شدن می باشد. ثالثاً رها کردن روزانه مواد دفن شده بدون لایه های میانی باعث افزایش پتانسیل تشکیل شیرابه ناشی از بارش های احتمالی می گردد.

 

 

 

مشخصات منبع مورد استفاده:

[restrict level=1]
نام کتاب: مدیریت شیرابه در محل های دفن پسماند

مؤلفان: دکتر علی اکبر رودباری و دکتر کامیار یغمائیان

ناشر: انتشارات آوای قلم

نوبت چاپ: اول

تاریخ نشر: ۱۳۹۴

صفحات مورد استفاده: ۱۰ تا ۱۸ (فصل اول)

[/restrict]

۴/۵ - (۱ امتیاز)

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

تلفن همراه *